Widzisz słabe strony swojej firmy?

– Widzę coś, co nie do końca jest słabą stroną. To dystans technologiczny względem firm z Azji, zwłaszcza w rozwiązaniach stosowanych w szyciu. Czasem ten dystans jednak nas chroni przed nietrafionymi inwestycjami. Był kiedyś boom na bezszwowe zamki, wspawane do materiału. My tej technologii nigdy nie mieliśmy, bo była dla nas za droga. Z czasem jednak okazało się, że nawet przy zwykłym użytkowaniu te rzeczy zaczęły się rozklejać, więc „każdy kij ma dwa końce”. Czasem te najnowsze technologie podpowiadają rozwiązania efekciarskie, ale, ponieważ w pędzie nie są testowane w dłuższym okresie, z czasem zaczynają się sypać. I następuje tendencja zwrotna, firmy wracają do tego co sprawdzone i pewne.

Bielsko–Biała i region Podbeskidzia jest dość specyficzny. Słyszałam nawet, że to alpinistyczno–puchowe zagłębie. Z czego taka opinia się bierze?

– Na Podbeskidziu są faktycznie dwie firmy specjalizujące się w specjalistycznej outdoorowej odzieży z puchu. Jest Pajak i Małachowski. Możliwe, że na to wpłynęła bliskość Śląska, gdzie w latach 80., czasach świetności polskiego himalaizmu, funkcjonowała silna grupa wspinaczy. Adam Małachowski swoją firmę założył dużo wcześniej niż my i mocno współpracował wtedy z himalaistami. Myślę, że był prekursorem tego, że nasz rejon został postrzegany jako takie puchowe zagłębie. Potem dołączyliśmy my i dziś współpracujemy z młodym skialpinistą Andrzejem Bargielem.

Widać u was od paru lat mocne wybicie do przodu, świeżą krew. Swoista pokoleniowa zmiana warty?

– Kiedy, jako kolejne pokolenie, zaczęliśmy wpływać na decyzje firmy, zmieniło się przede wszystkim marketingowe podejście do marki. Kiedyś byliśmy zalewani prośbami sponsorskimi od studentów, by ich wyposażyć na niewielkie wyprawy. Wiele z tych próśb spełnialiśmy. Jednak przyszedł moment, gdy postanowiliśmy nie rozdrabniać się i skupić na określonej grupie docelowej. Szukaliśmy wtedy wydarzenia o większej skali i znaczeniu, spójnego z nasza filozofią, by w ten sposób przedsięwzięcie wesprzeć, a jednocześnie zacząć być kojarzonym jako marka o profesjonalnym podejściu do zagadnień wyprawowych, himalajskich i wysokogórskich. Co za tym idzie, zaczęliśmy się skupiać na tym, by wchodząc w jakiś projekt, nie odbywało się to tylko na zasadzie przekazania sprzętu, ale by patrzeć, co, jako marka, możemy zyskać? My dajemy, ale poszukujemy w zamian, wartości, które pomogą w budowaniu wizerunku.

Nasuwa mi się pewna zależność. Dzisiejszy himalaizm porzuca styl oblężniczy, gdzie do ataku wyruszały wielkie zespoły; wy jako firma zyskujecie, będąc niewielkim gotowym na zmiany organizmem – szybcy w podejmowaniu decyzji, bez zbędnych technologicznych gadżetów, w działaniu polegacie na intuicji… Wyłania się wizerunek firmy light & fast. Znak czasu?

– Zdobywanie szczytów w stylu oblężniczym to zakładanie baz. Na szczyt wychodzi zależny od siebie zespół. Może pojawić się wiele czynników, które nie pozwolą na sukces począwszy od komunikacji i logistyki, na zdrowiu i kondycji kończąc. Andrzej natomiast zaczął wytyczać nową drogę. Robi to szybko, sam i właściwie całość ryzyka spływa na jego osobę. Jest decydentem i dysponentem swojego bezpieczeństwa. Nie naraża też życia innych ludzi. Ma przy tym niezwykłą wydolność. Potrafi wręcz „wybiec” na ośmiotysięcznik, a potem zjechać z niego na nartach. On wie, że z każdym pokonywanym w dół metrem jego bezpieczeństwo się zwiększa diametralnie. Pewnie obydwa style będą trwały równolegle. Jednak subiektywnie mogę powiedzieć, że mnie imponuje to, co robi Andrzej. I pewnie można doszukać się analogii do tego, jak zarządzany jest Pajak.